Fékk þessa sögu senda  frá einni ömmunni.

Já  er það bara ekki dásamlegt að vera amma.



  * Ritgerð eftir 8 ára dreng:*

  Amma er kona sem á engin börn sjálf,
svo henni þykir vænt um litla drengi og stúlkur sem aðrir eiga.
  Afi er karlkyns amma.
Hann fer í gönguferðir með litla drengi og
  þeir tala um traktora og veiðiferðir.
  Ömmur hafa ekkert að gera annað en að vera til.
Þær eru gamlar og þær ættu ekki að leika sér eða hlaupa hratt.
Þær segja aldrei "flýttu þér".
  Þær eru oftast feitar en ekki of feitar til að hnýta skóreimar hjá krökkum.
  Þær eru með gleraugu og klæðast skrítnum nærfötum
og þær geta tekiðúr sér tennurnar og gómana.
  Ömmur þurfa ekki að vera neitt gáfaðar,
bara svara spurningum um
  hvers vegna hundar eiga ekki ketti og af hverju Guð sé ekki giftur.
  Þær tala ekki smábarnamál við mann eins og gestir gera.
Þegar þær lesa þá hlaupa þær ekki yfir
og þeim er alveg sama þó þær lesi sömu söguna aftur og aftur.
  Allir ættu að eiga ömmu,
sérstaklega ef maður á ekki sjónvarp
því þær eru þær einu sem hafa tíma....

 Halló allir.
Þetta fékk ég sent í pósti.
Langaði að deila þessu með ykkur.
Njótið dagsins og brosið.


VANDAMÁLATRÉÐ
>
> Smiðurinn sem ég réð til að hjálpa mér að gera upp gamalt sveitabýli, hafði nýlokið erfiðum fyrsta degi í vinnunni. Hann var klukkutíma of seinn í vinnuna vegna þess að það sprakk dekk á bílnum, rafmagnssögin hans gafst upp, og nú neitaði forni pallbíllinn hans að fara í gang. Meðan ég keyrði hann heim, sat hann við hlið mér í steingerfðri þögn. Þegar við vorum komnir, bauð hann mér inn til að hitta fjölskylduna. Þar sem við gengum að útidyrunum, stoppaði hann stuttlega við lítið tré og snerti trjágreinarnar með báðum höndum.Eftir að hann opnaði hurðina, varð á honum undursamleg breyting. Sólbrúnt andlit hans rifnaði í brosi og hann faðmaði börnin sín tvö og kyssti konuna sína. Seinna gekk hann með mér að bílnum mínum. Við gengum framhjá trénu og forvitnin náði tökum á mér. Ég spurði hann um það sem ég hafði séð hann gera fyrr um kvöldið. "Æ, þetta er vandamálatréð mitt," svaraði hann. "Ég veit að ég kemst ekki hjá vandamálum í vinnunni, en það er eitt sem víst er, að þau eiga ekki heima á heimili mínu hjá konu minni og börnum. Þannig að ég hengi þau á tréð þegar ég kem heim á kvöldin.
> Síðan tek ég þau aftur af trénu á morgnana." "Það skrýtna er," sagði hann og brosti, "að þegar ég kem út á morgnana og tek þau upp, þá eru þau ekki næstum eins mörg og mig minnti að ég hefði hengt upp kvöldið áður."
>
> Ókunnur höfundur

Kær kveðja
Adda Bára
OFURBLOGGARI